Stanisław Ignacy Witkiewicz bywał w Wiedniu latem 1904 r., gdyż przez to właśnie miasto prowadziła marszruta z Krakowa do Monachium (gdzie z Janem Witkiewiczem, stryjecznym bratem, odwiedzał galerie sztuki i muzea, oglądając m.in. obrazy ulubionego malarza Witkiewicza ojca – Arnolda Böcklina) i dalej do Włoch, gdzie przebywała wówczas ciotka Mery. Jak pisała Anna Micińska: albo na przełomie lat 1905–1906, albo – najprawdopodobniej – latem 1906 Witkacy poznał bawiącego wówczas w Polsce Władysława Ślewińskiego, ucznia i przyjaciela Gauguina, posiadacza kilku jego oryginalnych płócien. Młody Staś, „zarażony” uwielbieniem dla Gauguina, nie przepuścił okazji wyjazdu do Wiednia na wystawę jego prac. Wyprawę tę odnotował w swym pamiętniku współtowarzysz i przyjaciel Witkiewicza – Tymon Niesiołowski. Wyjazd odbył się w 1907 r., z którego nie zachowały się listy w korespondencji ojca do syna, jest to zatem jedyna relacja z tego okresu. Niesiołowski pisał: „Na wystawę Gauguina w Wiedniu wybrałem się ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem. W galerii «Mittke» [właśc. Miethke] widzieliśmy po raz pierwszy taką sztukę. Harmonia kolorów i egzotyczne tematy szokowały oryginalnością”1. Jest to jedyna relacja o ówczesnej wizycie w Wiedniu Witkiewicza. Wystawie – w marcu i kwietniu 1907 r. – towarzyszył katalog2, w którym Rudolf Adalbert Meyer (1880–1936), historyk sztuki z Paryża3, opublikował wstęp o życiu i twórczości Paula Gauguina (1848–1903). Na wystawie oprócz kilku drewnianych rzeźb i wyrobów ceramicznych autorstwa francuskiego malarza znalazło się ponad 60 jego obrazów olejnych, pasteli, rysunków i drzeworytów4. Galeria mieściła się w budynku na Dorotheergasse nr 11, dzieła innych postimpresjonistów wystawiano w oddziale galerii na Graben 175.

Galeria Miethke została założona w 1861 r. przez Hugona Othmara Miethke i Carla Josefa Wawra, początkowo jako antykwariat. Obaj wiedeńczycy przyczynili się wybitnie do rozwoju w mieście aukcji malarstwa, zaś po rozstaniu w 1875 r. Miethke w swojej galerii skupił się na sprzedaży rysunków, obrazów i grafik, wystawiając od czasu do czasu dzieła artystów, w tym zagranicznych. Od 1895 r. galeria mieściła się w secesyjnym pałacu Eskeles (od nazwiska żydowskiego bankiera, który przejął budynek za długi). Wystawy odbywały się na dwóch kondygnacjach, a sama galeria szybko zyskała renomę w c.k. Austrii. W 1905 r. galerię kupił Paul Bacher, przyjaciel Gustawa Klimta, a dyrektorem artystycznym został krytyk sztuki Arthur Roessler. Po śmierci Bachera galerię przejął Carl Moll i to on był odpowiedzialny za sprowadzenie do Wiednia dzieł takich artystów jak Aubrey Beardsley, Henri Touluse-Lautrec, Claude Monet, Eduard Manet, Paul Gauguine czy Pablo Picasso. Pałac był siedzibą galerii i Domu Młodych Artystów po I wojnie światowej. W 1936 r. pałac przejął dom aukcyjny Dorotheum, który swoją siedzibę miał (i nadal ma) w kamienicy obok – przy Dorotheergasse 17. Obecnie budynek jest siedzibą Wiedeńskiego Muzeum Żydów.

Sama ulica (w austriackim niemieckim „gasse” oznacza małą ulicę – w przeciwieństwie do większej „strasse”) nadal ma związek ze sztuką, domami aukcyjnymi i kunsthändlerami. Latem 2019 r. dała się sfotografować podpisanemu niżej turyście.

Tomasz Pawlak